10. Ten demon i ten trzeci

Witajcie!

Jeśli ktoś tu jeszcze jest. 

Jak widać wróciłam i można już mnie oglądać wśród żywych. Po trosze.

I ZAMEK Z SOLI TEŻ.

Niebawem.

Rozdział dziesiąty powstawał przez prawie rok i był zaczynany wiele razy. Niestety to, co jest poniżej, w całości powstało dziś wieczorem.

Jest to skutek zmiany komputera (TAK, TAAAAK!) i mojej własnej ułomności.

Powoli wracam do pisania i planuję skończyć Monochrom jeszcze w tym roku, a potem zabrać się za coś z fabułą. Miejcie się na baczności.

Zanim przeczytacie, chciałam przeprosić Wasze oczy. I mózgi też. Dopiero się uczę.

Nadal.

W dodatku jeszcze wczoraj nie sądziłam, że w ogóle kiedykolwiek coś jeszcze napiszę. I że Monochrom będzie żył. 

Ba, jeszcze dziś rano tak nie sądziłam.

Teraz przewiduję, że będę pisać więcej, ponieważ w tym roku zdaję maturę, co oznacza więcej okazji do migania się od obowiązków. Nie będzie to tylko to coś, więc wszelakie miniaturki i inne łanszoty znajdziecie na moim deviantArcie i FanFiction.Net. 

A teraz zostawiam Was sam na sam z wyjątkowo głupim rozdziałem Monochromu.

On również Was kocha.

***

Opowiem Ci historię o małej dziewczynce, która umierała każdej nocy.

Tak, że wszyscy byli zmęczeni jej życiem.

Łącznie z nią.

Czekając na koniec, dziewczynka nie chciała być sama. Nie rozumiała, dlaczego tak musi być.

Nie rozumiała, dlaczego dla innych już jest martwa.

Dziewczynka miała starszą siostrę. Zdrową.

Dziewczynka była więc niepotrzebna. Jej życie było błędem.

Ona była błędem.

Karą.

Odziedziczoną karą.

Obłęd też bywa dziedziczny.

***

Artur bardzo chciał spytać, czemu jego żona milczy i wpatruje się w jeden punkt, odkąd wsiedli do pociągu. Problem w tym, że bał się odpowiedzi. 

Co zdarzało się coraz częściej.

Na jego szczęście Alice odezwała jednak się sama.

- Martwię się o nią.

To zdecydowanie było coś nowego.

Postanowił poczekać, aż jego żona zechce kontynuować.

- Wydaje mi się, że go kiedyś znałam – stwierdziła po chwili, wciąż nie patrząc na Artura.

- Słucham?

- Tego Sebastiana. Pamiętam go. Zagraniczne nazwisko, wysoki, czarne włosy. Ten lekarz. Przyjeżdżałam na święta do domu, a on…

Mężczyzna westchnął i uniósł dłoń.

- Przepraszam, że ci przerwę, ale to niemożliwe. Wtedy Sebastian musiał mieć kilkanaście lat.

Alice przeniosła na niego wzrok, jakby dopiero teraz przypomniała sobie o jego obecności.

- Pomyliłbyś go z kimś innym? – Artur zauważył, że jej głos stał się niebezpiecznie wysoki. 

Jego żona rzadko chciała rozmawiać o czasach sprzed śmierci jej rodziców, a on nie naciskał. Wiedział zresztą, że nie są to miłe wspomnienia. Był jednak pewien człowiek, o którym często mówiła. Opowiadała, że przerażał ją, a jednocześnie przyciągał. Że Róża spędzała z nim każdą chwilę, a jednak nigdy nie uśmiechała się w jego towarzystwie. Że pomógł jej siostrze przeżyć i – paradoksalnie – jeszcze bardziej oddalił ją od reszty rodziny.

I że potem zniknął. Dokładnie w noc, gdy zostały zupełnie same.

Pytanie Alice było uzasadnione. Sebastian był charakterystyczny, ale nie o to chodziło. Było coś w jego postawie, w jego każdym geście, uśmiechu i spojrzeniu, co przyprawiało o ciarki. Coś, co sprawiało, że człowiek bał się przebywać w jego towarzystwie, a jednocześnie trudno mu było z niego zrezygnować.

Artur z pewnym trudem uśmiechnął się do żony.

- Jesteś zmęczona. Prześpij się trochę, porozmawiamy w domu.

***

Śmiesznie się złożyło, że siostra dziewczynki zazdrościła jej uwagi, jaką wszyscy jej poświęcali, dziewczynka z kolei zazdrościła siostrze wszystkiego innego – od zdrowia po swobodę i możliwość kontaktu z rówieśnikami.

Dziewczynka miała dwoje przyjaciół. Jeden z nich to starszy o kilka lat chłopiec, mieszkający kilka domów dalej. To był zupełny przypadek, że się poznali, bo dziewczynka wychodziła tylko na spacery z opiekunem i przedtem z nikim prócz niego nie rozmawiała.

Drugim przyjacielem był ten właśnie opiekun – a właściwie jej osobisty lekarz. Przyjechał zza granicy i nikt nie wiedział, dlaczego chciał pomóc dziewczynce za śmiesznie niską cenę. Nic w ich wzajemnych stosunkach nie wzbudzało podejrzeń – w każdym razie nikt nie wpadłby na prawdziwy powód jego obecności.

Po przybyciu Opiekuna dziewczynka zaczęła zdrowieć.

Ale paradoksalnie wcale nie naprawiło to relacji rodzinnych.

Siostra uczyła się w szkole z internatem, dziewczynka jedyną rodzinę widziała w dwójce swych przyjaciół, a rodzice chcieli wszystko naprawić.

Tylko że nie zdążyli.

***

- Nie jesteście ze sobą blisko, prawda?

- Gabryś, już mówiłam, że Sebastian jest gejem.

Sagan prychnął.

Sebastian uniósł brwi i wrócił do pisania.

- Głupia jesteś. Mówiłem o Alice. Zachowuje się jak matka-robot.

- Jak macocha.

- Może.

Aidia zajęła się wiązaniem supełków na frędzlach narzuty.

- Jak dla mnie, to jest nadopiekuńcza.

- Tak, ale… - Gabriel uznał, że kontunuowanie tej rozmowy będzie pozbawione sensu. W relacjach sióstr zawsze było coś niepokojącego i wymuszonego. Gdy rodzice Aidii jeszcze żyli, miał przeczucie, że coś złego dzieje się w jej domu, ale zupełnie nie wiedział, co może dla niej zrobić. 

Właściwie to do dzisiaj tego nie wiedział.

Wyglądało na to, że Róża albo nie odnotowała przerwanej wypowiedzi przyjaciela, albo postanowiła ją zignorować.

- Właściwie to nie wiem, czy Sebastian jest gejem – oznajmiła w zadumie.

- …ty cały czas nad tym myślałaś… – mruknął do siebie Gabriel.

Aidia jakby nieświadomie dotknęła łańcuszka na swojej szyi, po czym zeskoczyła z sofy, podbiegła do biurka i nachyliła się nad Sebastianem.

Ten wydawał się niewzruszony.

- Przeszkadzasz mi – oznajmił.

W odpowiedzi objęła go od tyłu i wtuliła nos w jego włosy.

- Teraz przeszkadzasz mi bardziej.

- Jesteś homoseksualny? – Spytała, podnosząc głowę.

- W tej chwili jestem aseksualny.

- A potem?

Sebastian odwrócił się i, ku niezadowoleniu Sagana, chwycił podbródek Róży.

- Potem zamknę cię w bibliotece i zrobię ci…

- JEZUS MARIA – Gabriel zerwał się z sofy z zamiarem opuszczenia salonu.

- …powtórkę z matematyki, bo niedługo zdajesz maturę, a głowę wciąż zaprzątają ci głupoty – dokończył ze stoickim spokojem Michaelis, po czym odsunął od siebie Aidię i wrócił do pisania.

- Gabryś, odwrót – stwierdziła rzeczowo dziewczyna, złapała przyjaciela za rękę i pobiegła z nim na górę.

Sebastian z westchnieniem włożył kartkę do koperty.

Coś musiało się zmienić.

***

Dziewczynka nie płakała, gdy jej rodzice umarli. Tej nocy obie siostry wzięła do siebie rodzina jej przyjaciela. Dziewczynka zamknęła się w pokoju – co przyjęto jako efekt szoku -  i wpuściła tylko jedną osobę. 

W tej całej krzątaninie nikt nie zauważył, że dziewczynka rano wyszła sama.

***

Z jakiegoś powodu lubiła to miejsce. Ten skromny i wręcz niepokojąco czysty pokoik na strychu Sebastiana.

Przyciągnęła go tutaj twierdząc, że mogą policzyć razem sekundy do momentu, gdy właściciel domu zacznie ich szukać, a teraz Aidia leżała z głową na kolanach Gabriela i bawiła się medalionem. Chłopak przez chwilę obserwował ruchy jej palców. Zupełnie jak za dawnych czasów – cisza, bliskość i iluzja, że są zupełnie sami. I ten wisiorek…

Gabriel zmarszczył brwi.

- Skąd go masz?

Drgnęła.

- Hm?

- Medalion. Mówiłaś, że ci zginął.

- Alka go gdzieś znalazła – powiedziała bez wahania dziewczyna.

Przez chwilę Gabriel w milczeniu gładził Aidię po włosach, na co ta przymknęła oczy i zamruczała aprobująco.

Nagle Sagan znieruchomiał.

- Kłamiesz.

- Słucham? – Róża otworzyła oczy.

- Kłamiesz. Miałaś go jeszcze, zanim Alice przyjechała.

Aidia usiadła.

- Po co miałabym kłamać?

- Właśnie się zastanawiam.

Zachowując śmiertelnie poważny wyraz twarzy, dziewczyna położyła dłonie na ramionach przyjaciela i spojrzała mu prosto w oczy.

- Czas, byś to zrozumiał, Gabrielu. Jesteś facetem. Nie rozróżniasz damskiej biżuterii.

Odsunął jej ręce.

- Po co chcesz mnie nabrać? Przecież widziałem, jak przed chwilą zareagowałaś.

W tej chwili Róża musiała dokonać wyboru: albo będzie bawić się w syndrom wyparcia, albo…

- Masz rację. Tak naprawdę go nie nosiłam, bo był okropny. Obrzydliwy. Stary i brzydki. Przypominał mi szpital. Cuchnął. Ale ostatnio zmienił mi się gust, ponieważ jestem kobietą. Nie chciałam ci mówić, bo zacząłbyś robić mi wykłady na temat mojej psychiki, wolałam więc powiedzieć, że go zapodziałam. Zadowolony?

Gabriel milczał przez chwilę, więc Aidia otworzyła usta, by powiedzieć coś jeszcze. Nie zdążyła jednak, bo uciszyły ją wargi przyjaciela, które ów na ułamek sekundy przycisnął do jej własnych. Kiedy się odsunął, uważnie popatrzył jej w oczy.

- Nie rozumiem cię – oznajmił spokojnie.

W tym momencie do pokoju wszedł Sebastian z miną, jakby wcale nie miał pojęcia o tym, co się właśnie wydarzyło.

- Aidio, przyszedł do ciebie list.

Veni, vidi, Versatile?

Tak jest, ŻYJĘ.

I nawet piszę do Was. A piszę do Was ponieważ:

•  Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, jak banalna, bezdennie głupia i absurdalna pod wieloma względami jest treść tego bloga. Mimo to skończę go. Choćbym miała to robić dla jednego czytelnika. Drogi Mudżynie. 

•  Wyżej wspomniany Mudżyn (vel Kandata), autorka NWK, założyła nowego bloga. Wcale jej nie zmuszałam. Po cichu liczę na to, że zrobi tam rimejk NWK... i myślę, że nie tylko ja. Dlatego proszę o pomoc w pokazaniu jej, że jest dla kogo pisać.

• Z jakiegoś powodu Cheysy - której bardzo dziękuję - nominowała mnie do takiej o nagrody:

.

 Nawet nie chce mi się sprawdzać, o co chodzi, ale przez wdzięczność dla ww. a także i przez to, że świetna to okazja na wypełnienie pustki, którą blog zieje na więcej sposobów niż jeden, postanowiłam to to wypełnić. Więc letz goł!

Każdy nominowany powinien:

- podziękować nominującemu na jego blogu;

- ujawnić 7 faktów dotyczących siebie;

- pokazać nagrodę;

- nominować 10 blogów, które jego zdaniem na to zasługują;

- poinformować o fakcie nominowane blogi.

SPOKO.

Lecimy z faktami:

1. Mam dziwne oczy o nieokreślonym kolorze. Jak dotąd tylko jednej osobie udało się go opisać jednym słowem, ale nie nadaje się ono do powtórzenia na forum publicznym.

2. Nienawidzę papierosów. Mam swoje powody.

3. Walczę z poważnymi wahaniami nastrojów. 

4. W związku z powyższym czasem trochę rzucam przedmiotami.

5. Nie jestem romantyczką, nie wierzę w happy endy ani Merysójki (jak Wam się to przekłada na treść Monochroma?), za to chętnie czytam fanfiki. 

6. Jestem poważnie uzależniona od książek. Trzeba mnie siłą wyciągać z księgarń i bibliotek, a moja prywatna kolekcja obecnie stoi rozłożona na podłodze, bo nikt nie przewidział w moim rozwoju zapotrzebowania na regał. Jeśli ktoś mnie wkurzy, przypierdolę mu czternastym tomem encyklopedii radzieckiej. 

A ona swoje waży.

7. Należę do ludzi, którym porządna krytyka paliwem i naprawdę cieszę się ze szczerych opinii... ale z jakiegoś powodu wiele osób boi się je wyrażać.

Ok, to było nudne. Teraz nominacja. Tak, tylko jedna. Dlaczego? Bo uważam, że niepokojenie innych moich ukochanych autorów - jak Karenaj, Mary, Ivo, Nix i wielu innych - mijałoby się z celem zamieszczenia tutaj tej zacnej notki. I wiem, że większość by to zignorowała, to już drugi powód.

Co nie znaczy, że na tytuły nie zasługują.

• Jeśli ktoś chciałby mi zadać jakieś pytanie, po prawej stronie znajdzie takie magiczne okienko, w które je może wpisać, a wtedy stanie się BUM. I odpowiem. To bardzo stara, bardzo potężna magia o nazwie Ask.fm.

09. Ten demon, marionetkarz

Nie mam pojęcia, o czym jest ten rozdział.

Po Kapitularzu pochorowałam się tak bardzo, że aż powstał rozdział. W porządku, naprawdę planuję COŚ z tym - znaczy, z Monochromem - zrobić. A na razie... ten...

Nie wiem.

Chciałabym raz jeszcze - hej, nie przewijaj, to w dole nie jest wcale ciekawsze - zaprosić na Codziennik (linki obok, pysiaczki). Ponieważ go kocham, śledzę i jest częścią mnie. A także prowadzi go Nichi, którą również kocham, śledzę, a z tą częścią to lepiej, jak nic nie powiem.

Ten rozdział - jako samą Jednostkę Pracy Samodzielnej, a nie treść, która jest fatalna - dedykuję wszystkim tym, którzy się za pisanie nie wzięli, a powinni. I wiedzą, że to o nich.

Wiecie, przeczytałam "Chwilę dla Ciebie" i spozirając na Monochrom czuję się już trochę lepiej.

 ***

Sebastian otworzył drzwi zanim jeszcze Aidia zdążyła wyjąć klucze. Bez słowa odsunął się, wpuszczając szeroko uśmiechniętą dziewczynę i zamykając drzwi. Kiedy przekręcił klucz też w drugim zamku, otworzyła już usta, by zapytać, dlaczego to zrobił, jednak pytanie uwięzło jej w gardle. Ponieważ zobaczyła jego twarz.

Sebastian Michaelis ewidentnie był wściekły. W tym stanie Róża jeszcze nigdy go nie widziała i w owej chwili uświadomiła sobie, że wolałaby, aby tak pozostało. W dodatku jego świdrujące spojrzenie skierowane na dziewczynę wskazywało, że był wściekły na nią. Zresztą, nie tylko ono.

- Ty – zagrzmiał, robiąc krok w jej stronę.

Ten brak elokwencji jeszcze bardziej zaniepokoił Aidię. Cofnęła się.

Zbyt wiele jej ów ruch nie pomógł, gdyż Sebastian nie miał ochoty na zabawę w berka i w jednej chwili znalazł się tuż obok, mocno chwytając przedramię dziewczyny. Ta syknęła z bólu. Uczucie lęku zaczęła powoli zastępować złość.

- Sebastian. Puść mnie – zażądała.

Demon nie odpowiedział. Ciągnąc głośno protestującą Różę za sobą ruszył do salonu, gdzie praktycznie rzucił ją na sofę. Wyraz jego twarzy powstrzymał wszelkie chęci ucieczki, więc Aidia tylko skuliła i zaczęła rozmasowywać rękę, czekając na wybuch.

Ale Sebastian przemówił całkiem spokojnie.

- Czy miałaś problemy z dojazdem?

Róża zamrugała. Po chwili wahania postanowiła odpowiedzieć.

- Nie, dlaczego…

- Zostałaś dłużej w szkole? – Przerwał jej mężczyzna.

- Po co miałabym…

- W porządku. Czy twój telefon jest sprawny?

Aidia zaczęła zastanawiać się, czy to jej się nie śni.

- Słucham?

- Słyszałaś. Czy twój telefon jest sprawny?

- Tak – powiedziała po prostu.

- Pokaż.

- Co?

- Pokaż mi swój telefon.

Zanim zdążyła zaprotestować,  Michaelis sam sięgnął po jej plecak i wyjął urządzenie z przedostatniej kieszeni. Aidia postanowiła nie pytać go, skąd znał dokładne położenie jej telefonu. Zwłaszcza, że zazwyczaj nosiła go po prostu w kieszeni spodni.

Sebastian nacisnął jeden przycisk na aparacie i nachylił się nad dziewczyną.

- Spójrz.

Spojrzała.

- Co tu widzisz?

Aidia milczała, porażona prostotą pytania.

W reakcji Michaelis wyprostował się. Jego oczy poczerwieniały i dziewczyna przysięgłaby, że w pokoju zrobiło się chłodniej.

- Aidio. Co zobaczyłaś na ekranie? – Spytał cicho, choć ton jego głosu zwiastował mało spokojny wieczór.

Róża postanowiła jednak odpowiedzieć.

- Listę nieodebranych połączeń, jakie to ma…

Znów nie skończyła, ponieważ przerwał jej ogromny hałas – spotęgowany dźwięk tłuczonego szkła, gdy szyby wszystkich okien w salonie popękały na drobne kawałki.

- Sebastian! – Krzyknęła zaskoczona.

- Więc może jesteś chociaż w stanie wytłumaczyć mi, jakim cudem przeoczyłaś. Sześćdziesiąt. Osiem. Połączeń. Przychodzących?

Nastała cisza, którą chwilę potem przerwał wybuch śmiechu.

- Tylko o to chodzi? Od kiedy jestem zobowiązana do warowania przy telefonie na wypadek, gdybyś zdecydował się zadzwonić?

Ogromy, kryształowy żyrandol spadł na podłogę, dzieląc smutny los szyb okiennych.

- Gdzie byłaś? – Zapytał po prostu Sebastian, tym razem głośniej.

- Gdybyś jednak wszczepił mi czip pod obrożę, nie miałbyś takich problemów – wycedziła drwiąco Róża, zrywając się z sofy.

- Gdzie. Byłaś?

Tym razem Michaelis w odpowiedzi otrzymał jedynie wyzywające spojrzenie.

Tego było za wiele. Jak dotąd im trudniejsze wydawało się kontrolowanie dziewczyny, z tym większą determinacją Sebastian dążył do tego celu. Dzisiejsze wydarzenie z pewnością nie było niczym szczególnym, jednak uświadomiło demonowi, jak małą władzę miał nad Aidią. To była jego gra, jego wygrana. Nie miał zamiaru się poddawać. Dziś zdecydowanie zasłużyła na karę.

Uśmiechnął się upiornie, obnażając ostre zęby. Mimo, że było dopiero popołudnie a słońce świeciło w najlepsze, w pokoju zrobiło się zdecydowanie ciemniej. Czerwone oczy jarzyły się w półmroku, gdy Sebastian zbliżył się do dziewczyny.

- Widzisz, próbowałem być łagodny. Czy spędziłaś ze mną… - popchnął ją na oszkloną szafkę z taką siłą, że drzwi pękły i roztrzaskały się o podłogę - …niewystarczającą ilość czasu, żeby uświadomić sobie swoją pozycję?

Dłonie umiejscowił po obu stronach dziewczyny i przysunął się bliżej.

- Czy naprawdę nie rozumiesz, co się tu dzieje? – Powoli uniósł jedną rękę i wsunął ją we włosy Aidii, po chwili zaciskając boleśnie palce. Syknęła.

- Uważasz, że możesz robić, co ci się podoba?

Nachylił się nad jej uchem.

- Bądź grzeczną dziewczynką. Nie zapominaj… - szarpnął mocniej za włosy - …że nie należysz już do siebie.

Dziewczyna czuła, jakby wracały do niej wszystkie jej koszmary. Oddychała szybko – nie dlatego, że bała się Sebastiana. Jego zachowanie przypomniało jej jednak pewną sytuację sprzed lat, takie samo uświadomienie, jak bardzo jest bezsilna. Demon uśmiechnął się szerzej zauważywszy, że jego ofiara drży. Otworzyła usta, aby coś powiedzieć.

- Milcz – nakazał Sebastian, zanim wydała z siebie najmniejszy dźwięk.

*

Alice Dębska nie była głupia ani naiwna. Przynajmniej nie uważała się za taką. Owszem, troszczyła się o bliskich. Tak bardzo, jak było to możliwe. Ale dlaczego troska o kogokolwiek miałaby być dla niej ciężarem? Każdy jest odpowiedzialny za siebie. Jeśli nie weźmie spraw w swoje ręce, może zupełnie stracić kontrolę.

Nie ma potrzeby zabawiania się w miłosiernego Samarytanina. W pierwszej kolejności należy zadbać o siebie.

Pani Dębska doskonale o tym wiedziała. Aidia była jej siostrą, nie córką. Dziewczyna miała gdzie mieszkać, co jeść, w co się ubrać. Ale dlaczego Róża miałaby być częścią jej rodziny? Zdecydowanie nie chciała jej tu. Alice miała swój idealny, zupełnie nowy świat i bez względu na to, jak była przywiązana do Róży, dziewczyna zupełnie do niego nie pasowała.

Alice wparowała do mieszkania i nawet nie zamykając za sobą drzwi popędziła do kuchni. Omiotła pomieszczenie uważnym spojrzeniem i na jej twarzy pojawił się wyraz ulgi. Z głębi mieszkania dało się słyszeć trzask zamka w drzwiach i kroki. Artur, mąż Alice, zignorował zachowanie żony. Zresztą, wiele jej zachowań nauczył się ignorować w ciągu tych paru lat. To było o wiele prostsze, niż rozmowa na ich temat. Pan Dębski więc po prostu odwiesił klucze, uspokajająco przejechał dłonią po włosach żony i wyszedł.

- Artur.

Mężczyzna zatrzymał się.

- Zadzwoń, proszę, do Aidii.

*

Słodki zapach lata, świeżość powietrza i sezonowe stoiska z różnościami. Gabriel biegał od jednego do drugiego, trzymając za rękę Różyczkę. Sprzedawca w jednej z takich budek podarował mu malutki pierścionek z plastikowym sercem, zachęcając, by chłopiec dał go koleżance. W słońcu brokat na pierścionku lśnił i zachwycał dziecięce oczy a obdarowana roześmiała się i pocałowała chłopca w policzek, na co ten dla zasady skrzywił się nieco.

To był piękny sen. Bardzo realistyczny. Przeuroczy.

Dopóki Aidia nie ujrzała twarzy ciemnowłosego sprzedawcy.

Dziewczyna gwałtownie zaczerpnęła powietrza, by zaraz obudzić się w pozycji siedzącej, mocno trzymana przez Sebastiana. Żadne z nich nie wydało z siebie najmniejszego dźwięku, kiedy Aidia uspokajała oddech. Żadnych pytań czy spojrzeń.

Było za to pukanie do drzwi.

Sebastian bez słowa wstał, by wpuścić intruza.

- Hej, zastanawiałem się, gdzie… - w tym momencie jest wzrok padł na zastygłą na łóżku Michaelisa Aidię - mogę znaleź…ć… Róża, co ty tu, do cholery, robisz?!

- Do niedawna spała – wyjaśnił demon.

- Nie ciebie pytałem!

- Nadal nie przypominam sobie, kiedy przeszliśmy na „ty”.

W tym momencie Gabriel Sagan postanowił być mężczyzną. Spojrzał z góry na rywala, aczkolwiek o głowę wyższego, i skupił się na wydobyciu z siebie jak najbardziej samczego i stanowczego głosu. I gdy już otworzył usta, niepotrzebnie spojrzał Sebastianowi w twarz.

- Chcę z tobą porozmawiać na osobności – pisnął.

Michaelis bez słowa wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi, po czym poprowadził walczącego ze sobą chłopaka do kuchni. Tam odwrócił się i spojrzał na Sagana wyczekująco.

Gabriel wziął głęboki oddech. Tyle nieuporządkowanych myśli zajmowało jego głowę, a on nawet nie wiedział, jak ubrać je wszystkie w słowa. Ani od której zacząć. Zaczął więc on najgłośniejszej.

- Zostaw ją w spokoju! – Ryknął, tym razem starając się nie patrzeć w twarz rozmówcy.

Sebastian uniósł brew. Po krótkiej chwili uznał jednak, że to może być zabawne.

- Co masz na myśli? – Spytał uprzejmie.

- Słuchaj!

- Słucham.

- Nie mam pojęcia, jakie są wasze chore relacje, ale to mi się nie podoba! Znam Aidię od dziecka i nie wierzę, że zgodziłaby się na jakieś galeriańskie układy z… - tu omiótł spojrzeniem postać Sebastiana – TOBĄ. Jeśli zmuszasz ją do czegoś, będziesz miał ze mną do czynienia, rozumiesz?!

Demon pokiwał głową, na znak, że rozumie.

- W ogóle, czego od niej chcesz? Nie możesz znaleźć sobie jakiejś taniej szmaty?! Pełno tego gówna poleciałoby na twoją kasę! RÓŻA TAKA NIE JEST!!!

Michaelis z uprzejmym uśmiechem wysłuchał chłopca, a gdy ten przerwał, by złapać oddech, demon uniósł dłoń.

- Gabrielu.

Rozmówca spojrzał na niego pytająco.

- Ale o co ci właściwie chodzi?

Tego już było za wiele. Sebastian z przyjemnością patrzył, jak przyjaciel jego podopiecznej robi się cały czerwony i próbuje go uderzyć.

- Nie zaciskaj kciuka w pięść, zrobisz sobie krzywdę – poinstruował atakowany, unikając ciosu.

- DLACZEGO NAWET SIĘ NIE WYTŁUMACZYSZ, ZGRZYBIAŁY PEDOFILU?! WIESZ CHOCIAŻ, ŻE TO NIELEGALNE?! – Tu Gabriel znów zamachnął się na Sebastiana, za co został przyciśnięty do ściany i unieruchomiony.

- PUSZCZAJ, STARY SKURWIELU!!!

Sebastian tylko westchnął i poczekał, aż chłopak przestanie się wyrywać.

- Cholernie ci nie ufam – wyjęczał w końcu zrezygnowany Gabriel.

- Skoro już chcesz chronić honoru swojej ukochanej…

- to nie jest moja…

- Zamknij się. Jak mówiłem, skoro chcesz bronić honoru ukochanej, wiedz, że rzeczona miewa koszmary i cierpi na bezsenność. W związku z tym czuje się lepiej, kiedy ktoś jest przy niej w nocy. A teraz pomyśl – dlaczego przyszła do mnie?

Gabriel szarpnął się, jednak nieskutecznie.

- Otóż nie jestem gnojkiem, który nie umie opanować emocji,  niczego ani nikogo uszanować a ponadto jest zwykłym tchórzem. I ufa mi.

- Raczej niesłusznie – wycedził Sagan.

- A co ty możesz wiedzieć?

Nastała chwila ciszy, zakłócana jedynie przez dyszenie chłopaka.

- Nie podoba mi się, jak na nią patrzysz! – W końcu wyrzucił z siebie Gabriel.

- To już twój problem.

- Szantażujesz ją, prawda? Bo dlaczego niby miałaby z tobą…

Sebastian przerwał chłopcu cichym śmiechem i puścił go.

- Nie przejmuj się. Ona nie interesuje mnie w ten sposób. Przynajmniej nie tak, jak ty to pojmujesz.

Chłopak odwrócił się gwałtownie, by w końcu spojrzeć demonowi w twarz. Ignorując fakt, że nie zrozumiał znaczenia wypowiedzi Sebastiana, postanowił mimo wszystko uczepić się jej fragmentu.

- Więc w jaki? – Spytał prowokacyjnie.

Michaelis uśmiechnął się jedynie i nachylił nad Gabrielem.

- W każdy inny – wyszeptał.

Sagan sam przed sobą nie potrafił wyjaśnić, dlaczego po wyjściu demona tkwił w miejscu jeszcze przez paręnaście minut.

*

Aidia stała przed wielkim lustrem i śledziła w nim ruchy rąk, układających jej włosy.

- O czym rozmawialiście?

- Kiedy?

- Nie udawaj idioty, przed chwilą, z Gabrysiem.

- O tobie.

- Nuda.

- Nie wiedziałem, że masz problemy z samooceną.

- Samooceny w tej sytuacji nawet nie nazwałabym problemem.

- Wedle życzenia. Skończyłem, chodźmy na śniadanie.

- Idiota.

- Więc jestem idiotą, czy go udaję?

W odpowiedzi Róża tylko chwyciła dłoń Sebastiana i pozwoliła poprowadzić się w stronę jadalni.

Grzeczna dziewczynka.

UWAGA: komary też wolą blondynki. Nie no, serio uwaga.

Dobra, czas na porcję bełkotu. Ale fakt, że to bełkot nie pomniejsza jego ekstremalnie ważnego przekazu.

Po pierwsze i najważniejsze - naprawdę bardzo ważne - z radością psychopaty oraz serdecznością przeogromną zapraszam na bloga Nichi: Polski Codziennik.

Jest to Hetaliowy zbiór opowiadań o Polsce współcześnie, ściślej: refleksje Feliksa Łukasiewicza. Blog dopiero startuje, a z taką zajebistością trzeba być od początku. Więc nie czytamy bzdur, które będę pisać w następnych punktach, tylko co? 

ODWIEDZAMY CODZIENNIK. 

Dziękuję za uwagę, reszta jest nieważna.

Po drugie, jeśli już zdecydowałeś/łaś się czytać dalej (co znaczy, że jesteś niepokojąco odporny/a na moją emanującą również z monitorów charyzmę i prawdopodobnie mi zagrażasz): stoję w miejscu. Porażona niskim poziomem własnego opowiadania (oraz faktem, że ostatnio pisanie jest dla mnie równie przyjemne, co leczenie kanałowe), ileś opowiadań zaczęłam, zaraz ileś usunęłam, kilka znów wymyśliłam i teraz już w ogóle zrobił się bajzel.
Ok, krótko mówiąc: Monochrom jest słaby. I potrzebuję czasu, żeby podwyższyć jego poziom. Choć przede wszystkim muszę podwyższyć własny. Poza tym planuję napisać jeszcze coś. Przysięgam jednak (głównie przed sobą), że nie przekroczy to-to dziesięciu rozdziałów i nie opublikuję pierwszego odcinka, póki nie będę przy pisaniu co najmniej piątego. Co do Monochromu - postaram się utrzymać go przy piętnastu rozdziałach, choć jako worek treningowy mógłby mieć tyle, ile ma "Moda na sukces".  Mimo to nie mogę trenować wiecznie.

Po trzecie, mam plany co do głupiego teledysku cosplayowego i MARY, JEŚLI NIE PRACUJESZ NAD SCENARIUSZEM, ZACZNIJ W KOŃCU PISAĆ SWOJEGO FILETA Z RYBETY.

Jeżeli nie zrozumieliście drugiej części zdania, to dobrze. To znaczy, że się ze mną nie zadajecie.

Bawcie się dobrze na wakacjach nie mam pojęcia, do kogo w ogóle to piszę!!!

08. Jego ofiara, gra

Tadam! Mówiłam, że będzie po majówce, i co? Jest po majówce! I to wciąż w maju! No już, gloryfikujcie mnie!

Ok, tak naprawdę, to nie ma ku temu powodów. Serio.

Roboczy tytuł rozdziału ósmego to "seks i trochę o tym, o co w ogóle chodzi w opowiadaniu, ale nie za dużo". 

Sama wymyślałam.

Podobnie, jak cały rozdział.

Ale jakby co, chowam się za wieczną tarczą słów "to tylko worek treningowy".

Dla Mary, która molestowała mnie o fragmenty z WDŻ. 

Nie wiecie, co to?

Dowiecie się za chwilę.

 ***

Garton, Ty głupku.

Nie, nie prowokuję Cię. Gdybym chciała Cię sprowokować spytałabym na przykład, dlaczego jeszcze Cię tu nie ma. Zarzuciłabym Ci, że się boisz.

Ale to nie tak, Ty przecież masz zasady.

Jestem zamknięta w wielkim domu i nawet kwiatki w moim mieszkaniu musi podlewać Gabriel. Mimo wszystko wiesz pewnie, jak intensywnie myślę o swojej przyszłości i jak bardzo się o siebie boję.

Odrzucając ironizowanie, myślę o Tobie.

Zabijesz mnie?

Przyjdziesz do mnie, sprowokowany tym listem, czy poczekasz, aż wszystkie Twoje łańcuchy opadną?

Trochę byłam zaskoczona, zapomniałam o Twoich zwyczajach.

Wczoraj zakopałam Twój medalion w ogrodzie. Pomyślałam, że wszystkie rośliny pogniją. Jak Ty. Ale nie zdążyły, bo kiedy weszłam znów do pokoju, medalion leżał tam, gdzie zostawiłeś go jakiś czas temu.

Chris, jesteśmy nienormalni. Oboje, naprawdę.

***

W ciągu paru tygodni jakoś udało się Róży przyzwyczaić do nauczania indywidualnego z Sebastianem. Zwłaszcza, że pogoda nie sprzyjała przyjemnościom, jakimi bez wątpienia byłyby codzienne spacery do szkoły. Jednak nie zmieniło to faktu, że wciąż nie pałała zbytnim entuzjazmem do zajęć i wraz z wiosennym słońcem oraz narastającym bólem głowy, jaki wywoływały lekcje, dziewczyna coraz częściej myślała o powrocie do dawnej placówki. Az nadszedł dzień, kiedy ostatecznie odrzuciła Sebastiana jako nauczyciela.

***

- Od dziś wprowadzam ci nowy przedmiot.

Aidia jęknęła.

- Siedź prosto. Ponieważ z algebrą radzisz sobie coraz lepiej, zamiast dodatkowej matematyki możemy rozpocząć wychowanie do życia w rodzinie.

Dopiero teraz Różyczka się wyprostowała.

- Ale dlaczego? – spytała, starając się brzmieć jak najżałośniej.

- Ponieważ jest on w programie. Wolisz matematykę?

- Ale z tobą? Pomyślałeś o tym, że może mnie to krępować?

Sebastian uśmiechnął się serdecznie.

- Tak.

- I?

- Zapisz, proszę, pierwszy temat.

On naprawdę jest demonem.

***

Kiedy przed kolejną lekcją WDŻ-u Aidia po raz tysięczny głośno zastanawiała się, dlaczego musi rozmawiać z Sebastianem o naturalnych metodach planowania rodziny, konfliktach w małżeństwie i kryteriach dojrzałej miłości, nie wiedziała jeszcze, że to jej ostatnia lekcja w bibliotece Michaelisa.

Dowiedziała się, kiedy podsunął jej kartkę z kolejnym tematem i zadaniami.

INICJACJA SEKSUALNA: UWARUNKOWANIA I SKUTKI.

1. Czym jest inicjacja seksualna?

2. Dokończ zdanie: mój pierwszy raz wyobrażam sobie…

3. Motywy decydowania się na współżycie seksualne.

4. Konsekwencje wczesnego współżycia seksualnego.

5. Omówienie wiersza Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej „Gdy pochylisz nade mną twe usta...”*

Aidia wstała.

- Sebastian. Naprawdę nie mam ochoty rozmawiać z tobą o skutkach inicjacji seksualnej.

Demon tylko uśmiechnął się uprzejmie.

- Dlaczego?

- Bo jesteś facetem?

- Owszem. Uważasz, że jako mężczyzna nie jestem uprawniony do rozmów o seksie?

Aidia poczerwieniała.

- Odmawiam udziału w zajęciach! Nie potrzebuję uświadamiania.

- Zakładając, że nie przespałaś szkoły podstawowej, uświadomienie masz za sobą. Dziś skupimy się na emocjonalnych aspektach…

- NIE ŻYCZĘ SOBIE TEORETYZOWANIA JAKIEGOŚ STAREGO ZBOCZEŃCA NA TEMAT MOJEJ INICJACJI SEKSUALNEJ!

Michaelis spojrzał na Aidię zaciekawiony.

- Więc zajęcia praktyczne byłyby w porządku?

Dziewczynę zatkało.

Chwilę później wybiegła z biblioteki.

Demon zadowolony przechylił głowę – to było aż osiem lekcji, zanim skapitulowała.

***

Po zaskakująco łatwej walce o powrót do znienawidzonego i jednocześnie wytęsknionego liceum, Aidia nareszcie mogła przekroczyć próg swojej nowo-starej szkoły. Nie było dziwnym, że jej siostra z ulgą przyjęła ten pomysł, natomiast niepokojący był brak protestu ze strony Sebastiana – z pewnością coś kombinował.

Starając się o tym nie myśleć, Róża wzięła głęboki oddech – powietrze na korytarzu szkolnym było gęste i stęchłe.

Witaj w domu, pomyślała Aidia.

Pomyślała również, że mogliby tu jednak wywietrzyć.

Lub, zgodnie z zasadą „małych kroczków”, wstawić choćby klamki w okna.

***

Po pierwszej lekcji (a właściwie jej połowie, gdyż pojawienie się Aidii wydało się uczniom idealną okazją do zignorowania nauczyciela i wypełnienia spokoju klasy matematycznej okrzykami w typie „Tęskniłam za tobą!”, „Jak się czujesz?”, „Nowa fryzura?!” i wreszcie „Kto to jest?”) Róża postanowiła rozejrzeć się po szkole w celu zarejestrowania wszystkich zmian, jakie mogły zajść pod jej nieobecność.

Budynek był ogromny – prócz liceum mieściły się tu jeszcze szkoła podstawowa, gimnazjum oraz wspólna stołówka i blok sportowy. Dziesięciominutowa przerwa nie wystarczała, by odwiedzić wszystkie miejsca – chyba że, jak Aidia, nieświadomie próbowało się naśladować helikopter.

I tak dziewczyna właśnie radosnym truchtem przemierzała łącznik między liceum a gimnazjum, gdy ktoś na nią wpadł. Drobny, czarnowłosy chłopiec, wyglądający na ucznia podstawówki, choć nieubrany w tradycyjną kamizelkę z logiem szkoły.

Róża, która odznaczała się wybitnie widocznym brakiem umiejętności kojarzenia twarzy z imionami, pomyślała, że to zabawne.

To, że wszędzie spotykamy osoby przypominające nam kogoś.

Przeprosiła chłopca, a gdy ten uśmiechnął się zupełnie nie po dziecięcemu, zaczęła mieć wątpliwości.

- Wypuszczona z klatki?

Ciemnoniebieskie oczy chłopca na ułamek sekundy zapłonęły czerwienią.

***

Sebastian Michaelis nie należał do osób w gorącej wodzie kąpanych. Cel osiągany zbyt łatwo nie dawał pełni satysfakcji. By złapać ofiarę w swe sidła, demon wolał krążyć wokół niej, powoli zacieśniając krąg i przystawając co jakiś czas, by oswoić cel ze swoją obecnością.

Oczywiście, ofiara nie pozostawała bierna. Był na to przygotowany.

Decyzja Aidii nie oznaczała, że Sebastian straci nad nią kontrolę. Powinien tylko zgrabnie odpowiedzieć na jej ruch

Dawno już mógł załatwić to trochę inaczej.

Tylko gdzie byłaby w tym zabawa?

Tak czy inaczej, miał nad nią kontrolę.

Niemalże całkowitą.

Niemalże.

W posiadłości rozległ się dźwięk dzwonka. Sebastian niespiesznie podążył w stronę drzwi, by wpuścić przybysza.

Do środka wszedł Gabriel, spocony i zły.

A także po raz tysiączny zastanawiający się, dlaczego Michaelis odmawia udostępnienia mu zapasowych kluczy.

- Gdzie Róża? – rzucił od razu.

- Witaj w domu.

- Tak, cześć. Gdzie Róża?

Sebastian westchnął. Z każdą chwilą miał coraz większą ochotę poważnie okaleczyć chłopaka.

- Jeszcze nie wróciła.

- Przecież lekcje skończyła…

- Wiem. – Uciął demon. – Życzysz sobie poczekać dziś z konsumpcją do kolacji, czy jednak zdecydujesz się siąść do obiadu?

Gabriel, który, ku uciesze Michaelisa, zdążył już przegapić śniadanie, natychmiast ruszył do jadalni. Mieszkał u Sebastiana wystarczająco długo, by wiedzieć, że gospodarz jest w stanie z serdecznym uśmiechem wyrzucić jego porcję, kiedy wyznaczona pora minie.

Zresztą, Róża pewnie włóczy się gdzieś ze znajomymi. Zdarzało jej się.

***

Ciel Phantomhive roześmiał się. Był to śmiech niezwykle dźwięczny i przyjemny dla ucha, jednak Aidię coś w nim niepokoiło. Zresztą w całym Cielu – w jego postawie, drobnej sylwetce, szczupłych palcach bawiących się medalionem dziewczyny, na pozór niewinnym wyrazie twarzy czy sposobie, w jaki przechylał głowę, gdy się uśmiechał – było coś, co ją niepokoiło.

Nie mówiąc o oczach, choć od spotkania na korytarzu już ani razu nie błysnęły czerwienią. Róża mogłaby więc uznać to za złudzenie. Chciałaby uznać to za złudzenie.

Ale wiedziała, że nie może.

- Jesteś naprawdę ciekawą osobą. Nawet, jeśli twoje słowa nie są prawdziwe.

- Dlaczego miałabym kłamać?

Chłopiec w zamyśleniu obracał medalion w palcach.

- Nie powiedziałem, że kłamiesz. Po prostu nie wszystkiego jesteś świadoma. Nie wiesz, jak zachowasz się, kiedy…

- Nie zależy mi na tej wiedzy.

Znów śmiech.

- Twój upór na pewno dostarcza Sebastianowi multum rozrywki. Powiedz, lubi cię?

Aidia otworzyła szeroko oczy.

- Nie, niemożliwe. Traktuje cię jak lalkę…nie, raczej jak zwierzę chowane na rzeź  – kontynuował Ciel. Widząc, że dziewczyna otwiera usta, chcąc zaprotestować, uciszył ją uniesieniem ręki.

- Mimo to jesteś zwierzęciem, o które Sebastian bardzo dba. Choć może porównanie do lalki jest bardziej estetyczne. I – podniósł głos, widząc, że Róża znów chce coś powiedzieć – niezależnie od tego, co myślisz, to nie twoja gra. Nie jesteś wolna. Jesteś zgubiona.

Zapadła cisza.

- Jestem, od dawna – powiedziała w końcu Aidia kpiącym tonem.

Demon znów się roześmiał.

- Naprawdę, gratuluję. Mam nadzieję, że wiesz, w co się wplątałaś. Im dalej zabrniesz, tym przyjemniej będzie na to patrzeć. Ciekaw jestem… - Ciel delikatnie pogładził medalion kciukiem – czy naprawdę możliwe jest zawarcie kontraktu z dwoma demonami.